شب ادراری

شب ادراری
ادرار در تختخواب یا شب ادراری به یک مسئله روتین در 10 تا 13 درصد از کودکان 6 ساله و 7 تا 10 درصد از کودکان 8 ساله تبدیل شده است. پسرها مخصوصاً آن‌هایی که در خانواده‌شان به صورت ارثی سابقه شب ادراری داشته‌اند بیشتر مستعد این عارضه هستند. اگر شما یا همسرتان در این زمینه از رشد تأخیر داشته‌اید احتمال اینکه کودکتان نیز این گونه باشد، زیاد است. برای این که او دچار این عارضه نشود یا باید مغزش قادر به نگه‌داشتن مثانه‌ای پر در حالِ سرریز در هنگام شب باشد و یا سیگنالی قوی از مثانه‌اش بیاید که بتواند وی را از خواب بیدار کند.

چه کار می‌توانید بکنید؟
سعی کنید از یک مشکل گاه گاه مسئله‌ای بزرگ نسازید. اگر کودک شما مرتباً تختخواب خود را خیس می‌کند زیاد روی آن تاکید نکنید و مطمئن شوید که او درک کرده است که خطای او نیست. تنبیه و مسخره‌اش نکنید؛ او واقعاً کاری از دستش برنمی‌آید و شما با این کار تنها خجالت‌زدگی او را بیشتر می‌کنید. همچنین برای برادران و خواهران او هم روشن کنید که مسخره کردنش ممنوع است. خیس نکردن تخت خواب در تمام طول شب یک مهارت رشدی است که تقریباً تمامی کودکان در زمان خود با خیس نکردن تخت خواب در زمان خواب یا با بیدار شدن برای رفتن به دست‌شویی به آن می‌رسند.
در حالی که منتظرید تا کودکتان ادرار در تخت خواب را متوقف کند مطمئن شوید که تشکش به اندازهٔ کافی با یک ملافهٔ پلاستیکی پوشیده شده است و او را وادار کنید تا به محض این که متوجه شد جایش را خیس کرده است بلند شده و به دست‌شویی برود. اگر خود را خیس کرد هرچه سریع‌تر ملافه و پیژامهٔ او را عوض کنید تا پوستش سوزش نگیرد و او به خوابیدن با پیژامهٔ خشک عادت کند.
او را به عوض کردن ملافهٔ خود تشویق کنید اگر این کار به تسکین اضطراب و یا خجالتش کمک می‌کند ولی او را با این کار تنبیه نکنید. همچنین می‌توانید به پوشیدن لباس‌های زیرِ جذب‌کننده همچون کتان ضخیم یا شلوارهای تمرین قابل تعویض تشویقش کنید (این به کودک کمک می‌کند که بفهمد بعضی اوقات بزرگ‌ترها هم چنین چیزهایی می‌پوشند) برای بعضی کودکان، مخصوصاً کودکانی که برای مدت طولانی خود را خیس نمی‌کنند و بعد خود را خیس می‌کنند، برگشت به شلوارهای تمرینی ممکن است فکر خوبی نباشد. رفتار خود را بر اساس خلق و خوی کودکتان تنظیم کنید.
شاید حتی استفاده از یک تقویم یا سیستم برنامه دار برای مشخص کردن موفقیت‌های آن‌ها (شب‌های خشک) مناسب باشد اما دقت کنید که هیچ‌گاه او را تنبیه و سرزنش نکنید. به گفتهٔ دنیل کسلر، متخصص رشد و رفتار کودکان در فونیکس آریزونا «مشاهدهٔ افزایش تعداد شب‌های خشک به مرور زمان معمولاً عاملی مثبت است که والدین می‌توانند در تشویق‌های خود از آن استفاده کنند.».
بعضی والدین متوجه می‌شوند که بیدار کردن کودک برای دفع – اگر به مدت یک ساعت یا بیشتر خواب بوده باشد - می‌تواند پایانی برای این مشکل باشد. می‌توانید حتی متوجه شوید که در چه ساعتی از شب احتیاج به دفع دارد و زنگ ساعت را برای نیم ساعت پیش از آن کوک کنید. با انداختن مسئولیت بیدار شدن و به دست‌شویی رفتن به گردن خود او می‌توانید به او کمک کنید تا بر این وضعیت کنترل پیدا کند.
مشخص شده که تمرینات انبساط مثانه می‌تواند هم می‌تواند به حل مشکل کمک کند. با متخصص کودک خود صحبت کنید تا مطمئن شوید که کودکتان باید از این تمرین استفاده کند یا نه. یکی از تمرینات این است: کودکی را که احساس دفع در طول روز می‌کند را تشویق کنید تا ادرار خود را برای مدت 10 ثانیه یا بیشتر نگه دارد، با این کار انقباضات مثانه متوقف خواهد شد. در مرحله بعد، وقتی که پیغام‌های ادرار بازگردد، او باید سعی کند پاسخ به آن‌ها را بیشتر و بیشتر به تعویق بیندازد تا جایی که دیگر مجبور به رفتن به دست‌شویی باشد.

مراقب چه چیز باید باشید؟
اگر کودک شما ادرارش را مرتباً بی موقع دفع می‌کند، در زمان دفع تقلا می‌کند یا از سوزش یا درد شکوه می‌کند، ممکن است بیماری داشته باشد. در این صورت هرچه سریع‌تر با متخصص اطفال تماس بگیرید. همچنین اگر ادرارش کدر یا صورتی باشد یا اگر در اطراف آلت دفعی‌اش قرمزی یا خارش داشته باشد، باید با پزشکش تماس بگیرید. این قوانین برای پسرها و دخترها فرقی نمی‌کند و در مورد هردو یکی است.
اگر کودکی پس از یک دورهٔ طولانی خشکی تخت خواب خود را خیس کند، ممکن است یک عامل مخفی احساسی وجود داشته باشد. با پزشکش در مورد هر گونه عامل احساسی که فکر می‌کنید نقش داشته باشد صحبت کنید، عواملی مثل رفتن به مدرسه‌ای جدید، تغییرات در خانواده (همچون جدایی یا طلاق) یا سوء استفادهٔ فیزیکی.

آینده شب ادراری چیست؟
اگر متخصص اطفال به وجود عارضهٔ التهاب ادراری (UTI) مشکوک شود نمونه‌ای از ادرار کودک را برای آزمایش می‌گیرد و اگر کودک دچار یک عارضه است آنتی‌بیوتیک تجویز می‌کند تا آن را از بین ببرد. اگر UTI عامل ایجاد ادرار شبانه بوده باشد مشکل کودک باید به این ترتیب از بین برود.
 ممکن است آزمایش‌های بیشتری انجام شود (مانند عکس برداری با اشعهٔ ایکس از مثانه یا کلیه‌ها) تا اطمینان حاصل شود مشکلی وجود ندارد و اگر مشکلی وجود داشت احتمالاً به متخصص کودکان معرفی خواهید شد. البته این هم به ندرت پیش می‌آید.
اگر هیچ علت فیزیکی برای علائم کودک شناخته نشد، و ادرار شبانه همچنان ادامه یافت یک راه حل مناسب استفاده از آژیر ادرار است. این آژیرها با اتصال حسگرهایی به پوشک یا تشک کودک کار می‌کنند. با اولین نشانهٔ خیسی، آژیر به صدا در می‌آید و کودک را بیدار می‌کند تا در نهایت کودک را در مورد این که کی مثانه‌اش پر می‌شود شرطی می‌کند، حتی وقتی که خواب است. این آژیرها به خوبی اثرگذار هستند و به اغلب کودکان کمک می‌کند در عرض 4 تا 6 ماه بهبود پیدا کنند.
اگر آژیر مفید واقع نشود پزشک ممکن است به عنوان آخرین راه‌حل داروهایی تجویز کند که معمولاً قرص یا اسپری بینی هستند. ایمی پیرامین معمولاً اولین دارو است، و تقریباً نیمی از کودکان به آن واکنش نشان می‌دهند. کسلر توصیه می‌کند که والدین در مورد معایب و مزایای این داروها با متخصص مشورت کنند.
تنها درصد بسیار کمی از کسانی که به ادرار شبانه مبتلا هستند به هیچ گونه درمانی پاسخ نمی‌دهند. با این حال، این کودکان تقریباً همیشه در نوجوانی از عهدهٔ کنترل ادرار خود برمی‌آیند.