5 علامت که نشان میدهد در طول درمان سرطان شما به کمک های بیشتری نیاز دارید

گاهی اوقات اینکه بدانیم کمک نیاز داریم مشکل است به خصوص وقتی که این کمک در رابطه با سلامت روانی باشد.

زمانی که متخصصین افراد مبتلا به سرطان را در رابطه با کمک به سلامت روان به من (روانپزشک) معرفی می کنند بسیاری از آنان شگفت زده و یا حتی گیج می شوند، شنیدن جملاتی از قبیل مگر من دیوانه هستم؟ من سرطان دارم نه مشکل روانی! اغلب برای من  غیر معمول نیست البته من از شنیدن این جملات نگران نمی شوم، هر بیمار مبتلا به سرطان نگران سرطان خود است، و به این فکر نمی کند که چطور باید فشار های عصبی خود را کنترل کند  
بنابراین، شما چگونه می توانید متوجه شوید که در طول درمان سرطان نیاز به حمایت بیشتری دارید؟ اگر به یکی یا بیشتر از علائم زیر پاسخ بله دهید، پس حتما در نظر بگیرید که قرار ملاقاتی را با یک درمانگر داشته باشید.

1. اگر به طور منظم کارهایتان را انجام نمی دهید و انجام آن ها را به روزهای بعد موکول می کنید یا اگر مانند یک شخص دیوانه مدام فریاد میزنید و یا اینکه معمولا آرام و بی صدا هستید، پس می توانید از آزمایشات تحریک پذیری، بهره مند شوید.
2. اگر شما نمی توانید یک لبخند را حتی برای افراد  مورد علاقه خود یا سگ یا گربه خانگی مورد علاقه خود بزنید، پس باید در مورد داشتن افسردگی ارزیابی شوید. بسیاری از افراد در طول درمان سرطان ناراحت و خسته هستند، اما لذت های کوچک و ساده ای که در زندگی دارند، هنوز باعث احساس شادی در آن ها می شوند. شنیدن آهنگهای مورد علاقه، شکوفه زدن درختان، دیدن لاله های رنگارنگ و بازی بچه ها، همگی از لذت های ساده زندگی هستند و اگر شما نمیتوانید از این اتفاقات احساس شادی کنید، در حین درمان سرطان نیاز به حمایت بیشتری دارید.
3. اگر نمی توانید در مورد فعالیت های آینده خود فکر و برنامه ریزی کنید، حتی یک فیلم سرگرم کننده ببینید یا از یک رویداد دیدن کنید و یا به کوه و طبیعت بروید و لذت ببرید یعنی همیشه در مورد سرطان فکر می کنید، در این حالت ارزیابی اضطراب را در نظر بگیرید.

 درمان سرطان می تواند همه چیز زندگی شما را تحت الشعاع قرار دهد تا جایی که فکر می کنید هیچ چیز دیگری در زندگی به جز مدیریت کردن سرطان وجود ندارد. اگر شما بیش از حد بر مراقبت های پزشکی (علائم، وقت های دکتر، داروها، نتایج) متمرکز شده اید، نمی توانید توجه خود را از سرطان برای مدت 30 دقیقه منحرف کنید و روی بقیه  زندگیتان که خارج از سرطان است متمرکز شوید باید بدانید که این نوعی اختلال اضطراب است.

4. اگر مثلا 3 ساعت طول بکشد تا از طریق پست الکترونیک یک ایمیل بفرستید در حالی که در مواقع عادی این کار معمولا 20 دقیقه طول می کشد یا به طور معمول همیشه کوله پشتی کودکان را قبل از صبحانه سازماندهی می کردید اما الان بدون انرژی به او می گویید خودت کیفت را جمع کن و کوله ات را ببند در این حالت شما می توانید از ارزیابی خستگی بهره مند شوید. خستگی روانی ممکن است از ناراحتی سرطان و همچنین داروها و مشکلات پزشکی مانند کم خونی که همراه با درمان سرطان بوجود می آید، باشد.
5.  اگر با فردی درباره تجربه سرطان صحبت نکنید، ممکن است واقعا نیاز به حمایت بیشتری داشته باشید. صحبت کردن در مورد تجربیات زندگی کمک می کند تا با انتشار آن تجارب به حل مسئله در مورد چالش ها و به دست آوردن اطلاعاتی که توانایی روان شناختی (و در صورت لزوم در مورد مسائل پزشکی) ما را بالا می برد. انکار، خشم، یا شرمساری ممکن است افراد را از صحبت در مورد سرطان بازدارد و این احساسات خسته کننده و دردناک است. بله، برخی افراد بیشتر درون گرا و خجالتی هستند و به سختی می توانند تجربه سرطان خود را با یک فرد به اشتراک گذارند. از خودتان بپرسید که آیا ساکت بودن واقعا احساس راحتی به شما می دهد یا موجب تشدید عصبانیت و اضطراب در  شما می شود؟ البته هنگامی که تصمیم به گفتگو می گیرید، مطمئن شوید فردی معقول را (یک عضو خانواده یا دوستان محترم، یا یک متخصص آموزش دیده) برای اینکار انتخاب می کند تا به اشتراک گذاشتن تجربۀ سرطان شما با او مفید باشد.

اگر شما دغدغه مبارزه با این بیماری را دارید، به طرح جامع ملی کرشمه بپیوندید...