اسپاسم (گرفتگی عضلات )

اسپاسم یک اختلال در کنترل عضلات است که با انقباض، تحریک وعدم توانایی در کنترل عضلات نمایان می شود واین انقباضات ممکن است برای مدت طولانی ادامه داشته باشد. مثلا در یک طفل بیش فعال ممکن است به حالت مشت شدن محکم دست نمایان گردد.

علل ایجاد اسپاسم:

این حالت به علت عدم توازن و هماهنگی بین پیام های سیستم عصبی (مغز و نخاع ) با عضلات ایجاد می شود. این عدم توازن اغلب در افراد عقب مانده ی ذهنی و یا افرادی که سابقه ی حمله مغزی (سکته)، ضربه ی مغزی، ضربه ی نخاعی(ضربه به ستون فقرات) داشته اند و یا کسانی که تصلب شرائین دارند ایجاد می شود.

علائم و نشانه های اسپاسم :

• افزایش انقباض عضله
• واکنش های بیش فعالانه
• حرکات غیرارادی، تیک عصبی(کشیده شدن ناگهانی و تند یک عضله ) مجموعه ای از انقباضات غیر ارادی سریع
• درد
• کاهش توانایی عملکرد سریع
• داشتن مشکل در مراقبت و بهداشت
• ایستادن و نشستن غیرطبیعی
• انقباضات (انقباض دائم و شدید عضلات و تاندون ها به علت اسپاسم مداوم )
• ناهنجاری های مفصلی و استخوانی

 

چگونه اسپاسم تشخیص داده می شود :

به منظور تشخیص اسپاسم سابقه پزشکی شما بررسی می شود و پزشک شما سوابق داروهای مصرفی تان و اینکه آیا سابقه ی بیماری های عصبی در شما و یا افرادی از خانواده شما وجود داشته یا نه را بررسی می کند.

انجام یک سری از آزمایشات می تواند به امر تشخیص کمک کند، بدین ترتیب  پزشک  با بررسی نتایج آزمایشات، فعالیت ماهیچه ها، حرکات دست ها و پا ها، قدرت پاسخگویی، واکنش ماهیچه ها به تحریکات وتوانایی فرد به انجام فعالیت های شخصی را به منظور تشخیص اسپاسم ارزیابی می کند.

این بیماری چطور درمان می شود :

برای درمان اسپاسم داروهایی وجود دارد، داروهایی مانند: باکلوفن ، کلونازپام ، دانترولن ، دیازپام ، تیزانیدین.

 دوره های فیزیوتراپی و کار درمانی شامل کشش های عضلانی، تمرینات حرکتی و گاهی استفاده از آتل ها می توانند از کوتاه شدن تاندون جلوگیری کند.

توانبخشی  نیز ممکن است به کاهش یا تثبیت شدت علائم و بهبود عملکرد اجرایی کمک کنند. در برخی انواع اسپاسم ها، تزریق موضعی بوتاکس(فلج کردن موضعی یک عضله خاص توسط سم ضعیف شده ی بوتولیسم) از برخی داروهای خوراکی موثرتر بوده است. تحریک عمقی مغز نیز به عنوان درمانیست که مورد بررسی و مطالعه قرار دارد.