سرطان‌ کبد (هپاتوما) - Hepatoma

امتیاز 4.6 / تعداد بازدید : 11237 اشتراک گذاری :

سرطان کبد عبارت است از یک تومور بدخیم (سرطانی) که از بافت کبد منشأ می‌گیرد. در کبد سرطان‌هایی نیز یافت می‌شوند که از نقاط دیگر منشأ گرفته به کبد گسترش یافته‌اند. سرطان کبد معمولاً در ارتباط با یک بیماری زمینه‌ای در کبد مثل سیروز کبد رخ می‌دهد. این سرطان در هر دو جنس به وجود می‌آید، اما در مردان شایع‌تر است.

علل بیماری

وجود سیروز از قبل در کبد. در حدود 50% بیمارانی که سرطان کبد دارند از قبل از آن دچار سیروز بوده‌اند.
عفونت هپاتیت B یا C
عفونت احتمالی با ویروس‌های آهسته.

عوامل خطرساز

سابقه هپاتیت؛ الکلی بودن.
مصرف قرص‌های تنظیم خانواده (ضد حاملگی).
استفاده از استروییدهای آنابولیک توسط بعضی از ورزشکاران برای افزودن بر حجم عضلات.
مناطق خاص جغرافیایی. سرطان کبد خصوصاً در آفریقای جنوبی و آسیای جنوب‌شرقی شایع است.

پیشگیری

الکل به هیچ عنوان ننوشید.
واکسیناسیون علیه هپاتیت B ممکن است کمک‌کننده باشد.
انجام منظم آزمایشاتی جهت بررسی وجود این سرطان در افراد در معرض خطر (کسانی که سیروز یا هپاتیت مزمن فعال دارند).

درمان سرطان کبد

بررسی تشخیصی عبارتند از آزمایش خون از نظر کار کبد و آنتی‌ژن هپاتیت B، سی‌تی اسکن کبد، سونوگرافی، عکسبرداری از شکم، آنژیوگرافی از رگ‌های کبد (عکسبرداری از رگ‌ها با تزریق ماده حاجب و تاباندن اشعه ایکس) و نمونه‌برداری از کبد.
در صورت امکان، جراحی برای برداشتن تومور. تنها 25% از سرطان‌های کبد را می‌توان با موفقیت برداشت. پیوند کبد در تعدادی از بیماران موفقیت‌آمیز بوده است، اما عود سرطان شایع است.
روان درمانی یا مشاوره برای کنار آمدن با این بیماری لاعلاج.
ممکن است نهایتاً لازم شود بیمار در یک مرکز نگهداری بستری و درمان وی در آنجا ادامه یابد.

رژیم غذایی

الکل ننوشید و برنامه غذایی اصولی داشته باشید.

فعالیت درزمان ابتلا به بیماری

تا حدی که قدرتتان اجازه می‌دهد فعال بمانید.

درچه زمانی باید به پزشک مراجعه نمود

اگر شما یا یکی از اعضای خانواده‌تان علایم سرطان کبد را دارید.
اگر علایم خونریزی ظاهر شوند، خصوصاً خونریزی از دستگاه گوارش. این علایم عبارتند از استفراغ خونی یا استفراغی که حاوی ماده سیاه رنگ شبیه دانه‌های قهوه باشد، وجود خون در اجابت مزاج، یا اجابت مزاج سیاه‌رنگ و قیری.

عواقب موردانتظار

این بیماری در حال حاضر لاعلاج است. تنها تعداد کمی از بیماران تا 5 سال پس از جراحی زنده می‌مانند. اما علایم را می‌توان تخفیف داد یا کنترل نمود و البته تا به حال چندین مورد بوده‌اند که بدون دلیل مشخص بهبود یافته‌اند.
تحقیقات علمی در زمینه علل و درمان این سرطان ادامه دارند، بنابراین امید می‌رود که درمان‌های مؤثرتری ابداع شوند و نهایتاً بتوان این سرطان را معالجه کرد.