ورزش کردن می تواند به افراد معلول کمک کند، اما ...

کارشناسان می گویند که فقدان ورزش خطر ابتلا به بیماری های مزمن را افزایش می دهد.
به طور مثال نیمی از 21 میلیون آمریکایی که دارای معلولیت هستند ورزش نمی کنند و این کمبود ورزش آن ها را به خطر می اندازد.
کارشناسان می گویند  در میان 11 میلیون نفر غیر فعال، افرادی که  نمی توانند راه بروند و یا  قادر به بالا رفتن از پله ها نیستند، در شنیدن یا دیدن نیز  مشکل دارند، همچنین دارای عدم تمرکز و ضعف در یادآوری یا تصمیم‌گیری هستند.
معاون مدیر کل مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها در ایالات متحده، در یک کنفرانس خبری گفت: بسیاری از این افراد معلول قادر به ورزش کردن هستند، اما این کار را به طور مرتب و یا اصلا انجام نمی دهند.
او اضافه می کند : ما در مورد این موضوع بسیار نگران هستیم، زیرا در افراد بالغ سالمی که دارای معلولیت هستند و فعالیت فیزیکی هوازی ندارند، 50 درصد احتمال ابتلا به سرطان، دیابت، سکته مغزی یا بیماری قلبی بالاتری وجود دارد .
"ما می دانیم که فعالیت بدنی منظم هوازی باعث افزایش عملکرد قلب و ریه می شود، فعالیت های روزانه و استقلال فرد معلول را بهبود می بخشد، احتمال بیماری های مزمن را کاهش می دهد و همچنین سلامت روان را بهبود می بخشد." وی افزود: "اگر پزشکان و متخصصان بهداشت و تغذیه فعالیت فیزیکی هوازی را به بزرگسالانی که دارای معلولیت هستند توصیه کنند، این افراد 82 درصد بیشتر از فعالیت جسمی برخوردار می شوند.

"ما نمی دانیم که آیا معلولیت منجر به عدم فعالیت و بیماری مزمن می شود یا عدم فعالیت و بیماری های مزمن منجر به معلولیت شود.
اما واضح است که ورزش توانایی جلوگیری از بیماری های مزمن را افزایش داده و سبب بهبود سلامت فرد مبتلا به بیماری مزمن و کمک به کاهش خطر ابتلا به بیماری های مزمن می شود.
اما، 47 درصد از بزرگسالانی که دارای معلولیت هستند و قادر به فعالیت فیزیکی هوازی هستند، این کار را انجام نمی دهند  22 درصد باقی مانده نیز به اندازه کافی فعال نیستند. با این حال، تنها 44 درصد از این افراد که در سال گذشته یک پزشک را دیدند، توصیه به ورزش و تمرین را  جدی گرفته اند.
به گفته محققین، 57 درصد از افراد بالغ با تحرک محدود، 40 درصد از افراد بالغ با مشکلات حافظه و تفکر، 36 درصد از کسانی که مشکلات جدی بینایی دارند و 33 درصد از کسانی که مشکلات شنوایی جدی دارند، ورزش های هوازی ندارند.
آنها اضافه می کنند که 26 درصد از افراد بالغ که معلولیت ندارند هیچ ورزشی نمی کنند.
به تمام افراد، از جمله افراد دارای معلولیت توصیه می شود که  هر هفته حداقل 150 دقیقه ( دو ساعت و نیم)فعالیت بدنی فیزیکی متوسط ​​داشته باشند.
اگر برخی از افراد دارای معلولیت نمیتوانند به این هدف برسند، باید این کار را به بهترین طریقی که می‌توانند انجام دهند. مهم این است که از عدم فعالیت جلوگیری شود.  فعالیت کم باز هم بهتر از عدم تحرک است."
افراد باید به آرامی شروع کنند و هر بار حداقل 10 دقیقه ورزش کنند. کارول گفت: آنها باید به تدریج فعالیت خود را برای رسیدن به هدف حداقل 2.5 ساعت در هفته از ورزش متوسط، افزایش دهند.
این فعالیت ها می توانند شامل پیاده روی، شنا و دوچرخه سواری باشند. حتی حرکت در صندلی چرخدار توسط خود شخص فعالیت محسوب می شود .
افراد دارای معلولیت ممکن است با  موانعی مواجه شوند که مانع از انجام تمرینات شود. اینها شامل موانع فیزیکی مانند محدودیت در پیاده رو، سالن های ورزشی بدون رمپ ، و پارک ها و مسیرهای پیاده روی است که به راحتی قابل دسترس نیستند.
همچنین موانع روانی نقش مهمی را ایفا می کند و شامل فقدان حمایت خانواده و دوستان و یا احساس خودخواهی در مورد استفاده از یک ورزشگاه و عدم درخواست کمک است.
افراد معلول باید اعتماد به نفس و اعتقاد به توانایی خود را برای انجام ورزش های هوازی به عنوان راهی برای بهبود سلامت خود داشته باشند.
"برای برخی از افراد معلول، ایده حرکت و ورزش دلهره آور است و آنها نمی دانند چطور یا از چه جایی باید شروع کنند  .
متخصصان بهداشت و درمان می توانند با ارجاع دادن آنها برای درمان فیزیکی یا حرفه ای، رویکرد فعالانه ای را در اختیار بیماران مبتلا به معلولیت قرار دهند.
درمان های فیزیکی و فیزیو تراپی ها  درمان های فوق العاده ای برای افراد معلول هستند و آن ها می توانند برنامه های ورزشی خود را از آن جا شروع کنند.

همچنین بیماران می توانند در مراقبت های بهداشتی خودشان اقدام کنند و تقاضای درمان فیزیکی یا فیزوتراپی حرفه ای با دستگاه کنند  .

 بسته به نوع و سطح ناتوانی فرد انواع ورزش های گوناگون وجود دارد که ممکن است شامل تمرینات در آب، یوگا، تای چی، انعطاف پذیری ، تمرینات تعادلی و تمرینات استقامتی با  توپ باشد

**برای دریافت رژیم آنلاین شفاجو اینجا کلیک کنید.